قرن ها پیش ، زمانی که در اغلب کشورهای دنیا ، زنان فقط کنیز به شمار می آمدند ، چند همسری رایج بود و زنان به سادگی یک کالا خرید و فروش می شدند ، در ایران
ایزدبانوانی مورد پرستش زرتشتیان بودند که نماد خردورزی ، توانگری و عشق محسوب می شدند .
زنان ایرانی در اجتماع از جایگاه مناسبی برخوردار بودند و حق انتخاب همسر داشتند . از ابتدا در کشور ما تشکیل خانواده اهمیت فراوانی داشت و مراسم ازدواج با آداب و
رسوم فراوان و شکوه هرچه تمامتر برگزار میشد . یکی از مهم ترین رسوم ازدواج ، برگزاری مراسم سفره گواه بوده است که اینک سفره عقد نامیده می شود .
زرتشتیان زیباترین ظروف خود را در سفره عقد می نهادند و اجزایی داخل سفره عقد میگذاشتند که همگی نماد نیک بختی برای عروس و داماد بود . این سفره در ابتدا
از ابریشم یا ترمه ای به رنگ سبز بوده است که نماد جاودانگی و حیات تلقی میشد و حتما بایستی رو به محل طلوع آفتاب گشوده میشد .
جالب است بدانید اجزای سفره عقد در طول سالیان متمادی تغییرات بسیاری داشته است ، مثلا در گذشته علاوه بر گردو و نبات و تخم مرغ و ... ، وجود گل سرخ ،
سکه طلا ،رازیانه ، چای و انار و سیب در سفره ضروری تلقی میشد . و پسندیده بود ، پارچه ای که به عنوان سفره عقد استفاده میگردد ، نو نباشد و همان سفره عقد مادر
یا مادربزرگ عروس باشد .
عروس و داماد هردو لباس سفید چیندار میپوشیدند که نماد پاکی و قداست بوده است . هر دو به گردن گل می آویختند و بر پیشانی خالی سرخ رنگ میگذاشتند که بهتر بود
خال داماد به شکل خورشید و خال عروس به شکل ماه باشد . هنوز هم در کشورهایی مانند هندوستان و پاکستان ، این رسم پابرجاست .
پس از اجرا شدن مراسم عقد که همیشه با شیپور و طبل همراه بود ، موبد تخم مرغی که سر سفره عقد قرار داشت را به پشت بام پرتاب می کرد و این بیانگر پایان حق پدر
نسبت به دختر خویش بوده است .
سپس موبد ، عروس و داماد را به دور آتش مقدس میگرداند و خویشاوندان عروس و داماد را به خانه داماد میبرند .
در کمتر کشوری فرهنگ تا بدین حد رواج داشته و آیین ازدواج تا این حد با شکوه و اهمیت اجرا می شده است ، بیاییم قدر سرزمین کهنمان را بیشتر بدانیم ...
