وقتی یه رابطه عاشقانه تموم میشه ، هرچقدر هم بخوایم خودمون رو بیخیال نشون بدیم و بگیم : مهم نیست ، حالا چیزی که نشده ...  خودمون رو که نمیتونیم گول بزنیم ، یه چیز مهم توی ما شکسته ، اعتماد به بقیه و مهم تر از همه اعتماد به تصمیم گیری های خودمون 

چون حتی اگه خودمون خواستیم رابطه تموم شه ، پس لابد نشستیم ساعت ها سبک و سنگین کردیم رابطه رو تا به این نتیجه رسیدیم که این آدم با این شرایط و اخلاق ، به درد ما نمیخوره . پس این منطق روز اول کجا بود ؟؟؟؟

درسته روز اول هنوز به این شناخت عمیق نرسیده بودیم ولی اگه با خودمون روراست باشیم ، میبینیم که از همون قرار اول نشانه هایی تو رفتار این آدم بوده که نشون میداده این خصلت رو داره . 

وقتی روز اول یه نفر به دختری که قراره باهاش آشنا بشه میگه : " بیا دنبال من یه جا نزدیک خونموم بریم یه کافه "  بعدها انتظار نداشته باشید این آقا حال داشته باشه بیاد دنبالتون و برسونتتون . در همین حد برای یه زن ارزش و اهمیت قائله .

وقتی یه دختر روز اول یه رستوران خیلی گرون رو انتخاب میکنه و لباساش از سرتاپا مارکه ، بدونید داشتن همچین همسری هزینه های سرسام آوری خواهد داشت ، بعدها غر نزنید که یه ماه حقوقتونو داده موهاشو رنگ کرده .

دفعه اولی که خانواده همسرتون با شما ملاقات داشتند رو دوره کنید . مطمئنا همون موقع سطح فرهنگ و رفتارشون رو نشون دادن . چقدر به این مسائل توجه کردید ؟

بیاید با خودمون روراست باشیم ، آدم های خائن ، خسیس ، بددهن و خودخواهی که روزی انتخابشون کردیم ، همشووووون توی همون روزای اول نشون دادن که کی هستن ، ما بودیم که با جدی نگرفتن نشانه های واضح ، گزینه های بهتر و مال و انرژی و سالهای زندگیمونو هدر دادیم . 

ا.آهوان